(Ale chyba raczej to drugie, więc no, brace yourself.)Powiem szczerze, że o ile bilety kupiłam jak tylko zaczęła się przedsprzedaż, to przez te kilka miesięcy dzielących październik od lipca zaliczyłam względem tego koncertu swego rodzaju emocjonalny, nomen omen, rollercoaster, i rozważając wszystkie za i przeciw (formę Jona, jakość nowego albumu, przecieki dotyczące kiepskiej sprzedaży biletów czy nawet moje własne samopoczucie, obracające się częściej niż nie gdzieś w dolnym poziomie stanów niskich) szczerze zastanawiałam się, czy ich nie sprzedać, bo byłam pewna, że albo ja tej wycieczki fizycznie nie ogarnę, albo po prostu nie będzie warto. Szczęściem mój Mirek był cały czas zdecydowanie bardziej podjarany imprezą niż ja i to mi ten koncert uratowało – gdyby nie on, pewnie jednak posłuchałabym tego depresyjnego podszeptu, który podpowiadał, żeby sprzedać bilety w cholerę. I zrobiłabym niechybnie błąd dekady.
Tym niemniej, w pociąg relacji Katowice-Warszawa ładowałam się niespecjalnie podekscytowana, jakieś minimum fazy przedkoncertowej udało mi się uzyskać dopiero w drodze, kiedy to odgrodzona słuchawkami od świata zewnętrznego przejawiającego się pod postacią wycieczki szkolnej roznoszącej wagon na atomy zdążyłam na spokojnie wysłuchać kilkunastu piosenek i uświadomić sobie, że to już. Po dotarciu na miejsce czasu wystarczyło nam ledwie na szybkie zorientowanie się, czy do stadionu jest rzeczywiście tak blisko, jak pokazywały Google Maps, zjedzenie czegoś w biegu i dotarcie na grupowe zdjęcie – które przerodziło się w radosne krążenie po Warszawie w okolicach Hotelu Europejskiego ? Aczkolwiek tym razem odpadliśmy wyjątkowo szybko, świadomi tego, że absolutnie nie znamy terenu, a trzeba wrócić na kwaterę i rano wstać czynić powinność pod bramą nr 4. Z tego miejsca chciałam jeszcze raz serdecznie podziękować (zakładając oczywiście, że wzmiankowani są na forum i czytają) przesympatycznej parze w koszulkach „Bon” i „Jovi” - dopiero po wszystkim zorientowałam się, że w ogólnej ekscytacji nawet nigdzie nie padły imiona.
W dzień koncertu przyszliśmy pod stadion nieco później, niż zamierzaliśmy, ale wciąż udało nam się uzyskać w miarę sensowne numerki – w sensie wiem, że i tak były mocno średnio respektowane, ale zawsze to jakiś komfort w razie konieczności ruszenia się z miejsca.
Na miejscu było już kilka znajomych osób, tuż po nas przyszła też np. Alniac – której bym pewnie nie skojarzyła, gdyby nie wspomniała o forum I w sumie to chyba czas na disclaimer, który musi się gdzieś w tych wrażeniach pojawić – chciałam serdecznie podziękować wszystkim, którzy wyłowili mnie z tłumu w kolejce, na koncercie czy na zlocie – jeśli do Was sama nie podeszłam, to ze względu na to, że mam pamięć złotej rybki jeśli chodzi o kojarzenie nicków/imion i twarzy (a jeśli ostatnio widzieliśmy się w Gdańsku i doszły do tego pewne zmiany w wyglądzie, to już w ogóle – tak, Jovizna, tu jest zez w Twoją stronę, bo jakbyś sama nie podeszła, to za Chiny boskie nie zorientowałabym się, że Ty to Ty ). Kilka godzin w kolejce minęło względnie bezboleśnie, aż w końcu nastąpił wyczekiwany przez wszystkich moment otwarcia bram.I cóż, jeśli chodzi o organizację wejścia i przyległości – mocne trzy. Nie wiem, czemu tym razem szlag trafił utartą praktykę pierwszeństwa dla BWJBJ, ale ostatecznie i tak mieliśmy dobre miejsca w kolejce; ochrona sympatyczna, a samo wejście w sumie też dość sprawne (przerabiałam już gorsze rzeźnie) – pomysł rozdania opasek i zebrania śmieci przed wejściem zdecydowanie na plus. Tylko kto, na dowolnie wybranego boga, do takiej ilości ludzi ustawił jednego toi-toia?
No, ale tyle smętów organizacyjnych. Po przydługim podbiegu udało nam się ostatecznie zakotwiczyć przy barierkach w okolicach wybiegu po lewej (z perspektywy widza) stronie sceny i pozostało tylko oczekiwać supportu i gwiazdy wieczoru; równocześnie nie dając się od zdobytego kawałka barierki odepchnąć (co wcale takie łatwe nie było). Co do Switchfoot – cóż, mimo tego że ta nazwa obijała mi się gdzieś po zakamarkach płytoteki już od zamierzchłych czasów licealnych (moja przyjaciółka jest fanką tejże kapeli mniej więcej tak długo, jak ja BJ, więc long story short, miała w piątek Gwiazdkę w lipcu
), to jakoś tak nieprzesadnie było mi po drodze z ich twórczością; nawet próba przedkoncertowego dokładniejszego zapoznania się wypadła niespecjalnie. Na Narodowym jeśli chodzi o kompozycje własne też mnie do końca nie kupili (ale może dam im drugą szansę), jeżeli mówimy o ichniej wersji „Rock’n’Roll” – ładnie, ładnie; natomiast jakby patrzeć na ogólny attitude – to ja ich biorę w ciemno. Goście z jednej strony mieli doskonałą świadomość tego, że są od „czarnej roboty” rozgrzania publiki, z drugiej – wygląda na to, że wcale im to nie przeszkadzało i byli tak autentyczni w tym całym swoim szaleństwie, że aż przyjemnie było być tego częścią, niezależnie od tego, czy muzyka podeszła czy nie. Jak tak sobie pomyślę, to do tej pory widziałam w sumie tylko dwa lepsze supporty, więc jak na moje – było dobrze ?No i samo Bon Jovi… Powiem tak, specjalnie nie oglądałam żadnych filmików z trasy, czytałam tylko setlisty , tym niemniej nie uszły mojej uwadze informacje, że Zurych krótki, bez bisów, a forma Jona pozostawiała sporo do życzenia. Szczerze mówiąc, przez kilka pierwszych utworów bałam się, że będziemy mieć powtórkę… Bardzo było słychać, że Jon walczył przynajmniej o połowę dźwięków, a jak w trakcie „Keep The Faith” zniknął na dłużej, to byłam pełna najgorszych przeczuć. Ale cóż – nie wiem, co się tam podziało za kulisami, ważne, że wrócił i dokończył koncert – i to JAK dokończył!
Było widać, że zespół po prostu świetnie się u nas bawił i chciał zagrać jak najlepiej, dał z siebie wszystko i w sumie nie spodziewałam się, że będzie aż tak dobrze Jeśli chodzi o setkę – brakowało mi zdecydowanie mojego ukochanego „In These Arms”, natomiast „Bed of Roses” i „I’ll Be There For you” były pewnym zaskoczeniem – w sensie, wiedziałam, że grywają je na tej trasie, ale obawiałam się, że ze względu na stan głosu Jon się na to nie szarpnie. Zdecydowanie lubię być w taki sposób wyprowadzana z błędu.Zresztą, kilka kawałków po „Bed of Roses” zostałam z błędu wyprowadzona w sposób jeszcze przyjemniejszy. Z jakiego błędu? Ano z takiego, że od pierwszych sekund koncertu byłam przekonana, że cholera jasna, znowu źle stanęłam. Jakąś pokrętną logiką (może dlatego, że tak było w Gdańsku) wykoncypowałam sobie, że lecąc na lewo wyląduję po stronie Phila, toteż gdy moim oczom ukazał się Shanks, pozostało mi jeno westchnąć ciężko, bo była to mniej więcej taka sama atrakcja jak Bobby sześć lat temu – pocieszało mnie jedynie to, że jeśli ktokolwiek zdecyduje się latać po wybiegu, to będę go mieć „na widelcu”. I owszem, widziałam również schody, z których wokalista Switchfoota korzystał z zadziwiającą regularnością; śmialiśmy się nawet, że ale by było fajnie, gdyby tak JBJ się również pofatygował, ale to było takie trochę „haha, hihi”, w które i tak nie bardzo wierzyłam. Więc wyobraźcie sobie moje zaskoczenie, kiedy podczas „Lay Your Hands On Me” Jon ruszył do „naszego” kąta wybiegu, chwilę zapozował i… ruszył po schodkach w dół, przybijając publice piątki i kierując się w stronę wywieszonej przez barierkę yours truly. To był moment, kiedy zaczęłam gorączkowo powtarzać w głowie „chodźtuchodźtuchodźtuchodźtu…” i modlić się do losowego boga, żeby Jasiek nie zawrócił metr przed moją wyciągniętą ręką
Udało się, nie zawrócił, przybił piątkę, a później mogłam wraz z innymi radośnie obserwować, jak – czyżby zachęcony wyczynami swojego imiennika ze Switchfoota? – włazi na barierkę i zostaje tam dłuższą chwilę W tym momencie z metryki ubyło mi jakieś piętnaście lat i znowu stałam się tą małolatą w błyszczących glanach z upstrzoną naszywkami kostką, która marzyła o tym, żeby kiedyś móc być na ich koncercie… „Captain Crash And The Beauty Queen From Mars” to był ogień – Bożeszty mój, jak świetnie patrzyło się na to, jak oni się wszyscy bawią; zwłaszcza jak wyszli na wybieg żeby pouprawiać synchroniczne machanie gitarami, a potem biegusiem z powrotem, powygłupiać się do telebimu… Proszę, powiedzcie, że ktoś, kto stał bliżej środka sceny niż my machnął tego zdjęcie (w sensie, takie obejmujące i telebim i postacie) i jest chętny je udostępnić
No i bisy… jak zobaczyłam, że jednak założył naszą koszulkę, to szwy mi puściły po raz n-ty tego wieczoru; a w połączeniu z tym, CO właśnie zaczęli grać, nie wiedziałam z czego bardziej się cieszę
(Natomiast z racji tego, że radość wyrażałam w najprostszy możliwy sposób, czyli eksploatowaniem głosu na najwyższych osiągalnych rejestrach, żeby nie powiedzieć ordynarnie, że piłowaniem ryja; to chyba powinnam przeprosić osobnika, który miał nieszczęście stać przede mną… ) Wypadło to wszystko naprawdę fantastycznie, i tego – ja wiem, że zaangażowani w to byli wszyscy, ale jako że główną siłą napędową był Adrian – człowieku, chapeu bas za tą całą akcję i za determinację, aby koszulka na pewno trafiła tam, gdzie trafić powinna ? Jesteś wielki ? 
Porównania z Gdańskiem są nieuniknione – ja tam nie będę się licytować, który koncert był lepszy, który gorszy, moim zdaniem oba były genialne, tylko każdy inny. W Gdańsku była radocha, że w ogóle przyjechali, po raz pierwszy od 30 lat i że dalej grają mimo dezercji Sambory – i teraz tak myślę, że jakkolwiek by tamten koncert nie wyglądał, to wszystko byśmy przyjęli z pocałowaniem ręki – a że wypadł naprawdę świetnie, to i teraz oczekiwania były – zdaje mi się – dość wysokie, zarówno jeśli chodzi o frekwencję, formę zespołu czy atmosferę. I myślę, że ostatecznie udało się je spełnić – publika dopisała, atmosfera również była niezapomniana – i wydaje mi się, że zespół też to odczuł. Mam wrażenie, że w Gdańsku byli bardziej spięci (pewnie tak z powodu całej sytuacji z Ryśkiem, jak i z racji tego, że Polska była dla nich nowym terytorium, po którym nie do końca wiedzieli, czego się spodziewać). Teraz wszelkie spięcie odeszło, zespół świetnie się czuł na scenie, a publika jadła Jonowi z ręki
Nie wiem, jak ostatecznie wypadła akcja na „Wanted…”, ale spontaniczne światełka na „Amen” wyglądały kosmicznie Co do samej formy zespołu – cieszę się, że dostaliśmy te 2,5 godziny grania i całość obyła się bez poważniejszych (tj. zmuszających do przerwania koncertu) problemów gardłowo-głosowych. Wiadomo, że czas nie stoi w miejscu, głos Jona nie wróci nagle do dyspozycji z poprzedniej trasy, nie mówiąc już o tym, co było 2-3 trasy temu i z tym – chcąc nie chcąc – trzeba się liczyć. Jak dla mnie było naprawdę dobrze, pewnie niedociągnięcia wokalne wyjdą przy bootlegu, ale na żywo – jak to już wielokrotnie tu padło – czego Jon nie dośpiewa, to nadrobi charyzmą i i tak cały stadion jest jego.
Osobiście cieszę się również z tego, że scena była niższa niż na poprzedniej trasie – teraz mogę naprawdę powiedzieć, że widziałam zespół na żywo, bo ostatnio z podobnej pozycji miałam Jona jak się ruszył do naszego kąta, Bobby’ego, kawałek Davida jak się dobrze wychyliłam, kąsek Phila i Hugh po pewnych akrobacjach, a Tico tylko na telebimie Teraz wszyscy byli doskonale widoczni, nawet przy moim 1,64 m wzrostu. xDWpadliśmy również na chwilę na after (jak nie pogubiłam się przesadnie szukając rynku Starego Miasta, tak mając dojść do knajpki oddalonej o 200 metrów przegrałam z kretesem, nie pytajcie
) – i dziękuję bardzo Damnedowi, Maćkowi i Agacie, że wypatrzyli mnie w tej neverending kolejce po piwo, bo przez dłuższą chwilę miałam wrażenie, że nie ma nikogo znajomego i chciałam zwiać… Miło było się zobaczyć i zamienić chociaż kilka słów czy to z osobami, których nie widziałam od Gdańska; czy to z nowymi dla mnie twarzami. Dzięki wszystkim – postaram się tu wspomnieć chociaż część nicków/imion, w kolejności absolutnie przypadkowej – Frankie, Adrian, Yanni, Ricky, Ewa (Ekoper), Alniac (jak to było? „Jezus Maria, to Ty?!”), Kama, Jovizna, Monika (chociaż nie jestem pewna, czy akurat ta Monika jest na forum), Agata i Maciek, Damned, Tomker (wręcz człowiek-legenda, dla mnie chyba największa niespodzianka afterparty ), M.J., Mystery, Rokitka, Bon Jovi, Prezes… i i tak pewnie o kimś zapomniałam, wybaczcie Tak czy owak, dzięki wszystkim razem i każdemu z osobna, za wszystkie rozmowy, za każdą twarz ucieszoną na mój widok – nawet nie zdajecie sobie sprawy, jakie to wszystko było fajne, budujące i ważne, bo też obawiałam się, że po dłuższym czasie względnego milczenia mało kto będzie o starej 99 pamiętał ? A w ostatecznym rozrachunku feels like I never left, that's how the story goes… ? Dziękuję!Tytułem totalnej prywaty powiem jeszcze tylko tyle, że chyba sama nie zdawałam sobie sprawy z tego, jak bardzo ten koncert był mi potrzebny. Nawet jeśli po drodze bywało różnie i przywlokłam się do Stolicy wyczerpana i zasadniczo zdołowana; bardziej z poczucia obowiązku niż z czystej chęci, to wystarczyło sztachnąć się tą niesamowitą atmosferą, żeby perspektywa i postrzeganie świata wróciły mi na stare, dobre, właściwe miejsce. Koncerty, a zwłaszcza TAKIE koncerty zdają się być lepszym antydepresantem niż wszelkie wymysły koncernów farmaceutycznych w tym temacie…
jest już na youtube.
W tym miejscu chciałabym pozdrowić Monikę (nie wiem kim jesteś ani czy jesteś na naszym forum, ale wspaniale było Cię poznać!) , która bawiła się koło mnie. Śpiewałyśmy razem wszystkie teksty i krzyczałyśmy tak głośno, że nasze otoczenie ewidentnie czuło się przyćmione 
przyszłam na after jak każdy inny, barman użyczył nam sprzętu, po tym jak dwa razy udostępnił nam telefon żeby puścić jakąś bardziej porywającą do zabawy muzę. I udało się, towarzystwo się rozkręciło z czego ogromnie się cieszymy, rozumiem, że ludzie nie wiedzieli, że my nie jesteśmy żadnymi profesjonalnymi DJ-ami, starałyśmy się jak mogłyśmy, żeby puścić co kto chciał, mometami było nerwowo, ale całe szczęście nie doszło do rękoczynów 
(nie chodzi o sam fakt Adriana nago 
) Adrian - pomysł z koszulką, Twoja determinacja - mistrzostwo świata! Ale cała redakcja się pod tym podpisze, że ojcem tego wszystkiego, generałem, typem który mimo 10 różnych zajęć w jednym momencie, stu dzieci w drodze i trzech żon, ogarniał cały czas ten burdel był Bodzio.
to było cos! Byłyśmy speechless 
