Oceny - Aftermath of the Lowdown

[Smolek]

Znałem piosenki na wylot, bo słuchałem ich non-stop. Dzisiaj dopiero wysłucham finalne wersje, po tym jak przyszła płytka.

1. Burn That Candle Down - 8/10 - Dziwnie śpiewane zwrotki, przeszkadzało mi to na początku, ale teraz już w ogóle mi to nie przeszkadza. Największe zalety tej piosenki, to bardzo dobry refren, solówka, i outro. Świetne outro Dziwny utwór, ale bardzo dobry, z powerem.

2. Every Road Leads Home To You - 10/10 - Może nie ma za dużo gitary, ale te piosenkę uwielbiam. Świetny wokal Richiego. Solówka przyzwoita. Ta piosenka ma w sobie coś takie, po prostu nie da się tego opisać.

3. Taking Chance On The Wind - 7/10 - Podoba mi się gitara, i dobry refren, wpadający w ucho.

4. Nowadays - 10/10 - Ostry głos Ryśka To lubię. Mogłaby być lepsza solówka, ale całościowo piosenka ma moc

5. Weathering The Storm - 8/10 - Gorsza m.in od Seven Years Gone, You Can Only.. i jeszcze kliku piosenek, ale przyjemny song. Z fajną solówką, i dobrym refrenem.

6. Sugar Daddy - 6/10 - Nie bardzo trafiała do mnie ta piosenka, ale dzisiaj słuchając ją w finalnej jakoś bardziej mi spodobała. Ale ogólnie rzecz biorąc najgorsza piosenka na płycie. Ale pewnie ludzie będą dobrze bawili się przy tej piosence na koncercie. Sam Rysiek pewnie też.

7. I'll Always Walk Beside You - 9/10 - Na początku średnio mi się podobała ta piosenka, przede wszystkim przez pierwsze 2 minuty piosenki. Ale z czasem co raz bardziej mi się podobała. I obecnie ją uwielbiam. Świetne przejście z wolniejszego tempa.Podoba mi się bardzo solo.

8. Seven Years Gone - 10/10 - Magia Moment, o który mówi ROCKSTAR (2:59-4:04, 4:50), to mistrzostwo świata Dobrze, że nie wycieli outra, bo nie wyobrażałem sobie tej piosenki bez tego. W ogóle cała piosenka, to jedne wielkie arcydzieło.

9. Learning How To Fly With A Broken Wings - 10/10 - gitary, i jeszcze raz gitary Super song, Richie szaleje na gitarze, solóweczka pierwsza klasa, i outro znowu kapitalne Chciałbym tę piosenkę na singla.

10. You Can Only Get So High - 10/10 - genialne intro, genialne Wzruszające, coś niesamowitego. Potem kapitalna zwrotka, super refren, i tak jest przez całą piosenkę. Piosenka z sercem, z duszą. Po prostu to jest nasz Richie.

11. Backseet Driver 9/10 - Specjalnie dla tej piosenki kupiłem płytę. Rysiek znowu wymiata na gitarze, świetny refren. Nie można nie lubić tej piosenki.

12. World - 7/10 - Pisoenka trochę przypominająca lata 60. Dobra piosenka, nie rewelacyjna, ale dobrze się słucha, i fajne zakończenie świetne płyty.

GDZIE JEST DO CHOLERY FORGIVENESS STREET??!?!

Zadaje sobie to same pytanie. Jedna z najlepszych piosenek.. . Na pewno dostałaby ode mnie 10. Pozostaje mi jakość 128 kb/s..

[EVENo]

No to ja jeszcze raz, tym razem już oficjalnie (choć z czasem pewnie i tak to się zmieni). Zrobiłem z tego ranking od najsłabszej do najlepszej:

12. World - 4/10
"Raju, jak dobrze, że jest bonus, bo takie zakończenie płyty to zdecydowanie nie to, czego oczekuje" - tak bym powiedział, gdyby był bonus... Niestety finalna wersja kończy się na tym utworze, który jak wyczytuje na Wiki, nawet w Japonii jest po Backseat Driver. W połowie płyty może bym na to przymrużył oko, ale ostatni utwór musi mieć w sobie znacznie więcej.

11. Sugar Daddy - 5/10
Oczywiście, że słaba, ale fala krytyki chyba trochę przesadzona w jej kierunku. Na tle płyty faktycznie wypada źle, ale i tak jest lepsza niż pół LH

10. Weathering The Storm - 5/10
Zupełny brak emocji podczas jej słuchania. Od tak, piosenka se leci. I już.

9. Taking Chance On The Wind - 5/10
Podobnie jak Weathering, choć w tym przypadku emocje jakieś tam były przy pierwszym odsłuchaniu. Niestety negatywne, bo sobie pomyślałem "Jak tak będzie wyglądała reszta płyty to niedobrze."

8. You Can Only Get So High - 6/10
Fajny materiał, który można było dużo lepiej wykorzystać. Jestem świadom, że ekipa mogła zrobić z tego coś lepszego. Choć to może źle powiedziane, bo zrobili to jak chcieli, bądź sam Rychu chciał, ale nie trafia to w moje gusta.

Forgiveness Street - 6/10
Ten utwór mógł zastąpić wszystkie z powyższych. Poprawiłaby brzmienie albumu.

7. Backseet Driver - 7/10
Fajny, przyjemny utwór. Właściwie nie mam nic więcej do powiedzenia, ale jednak podobał mi się bardziej niż powyższe. Nie wiem tylko dlaczego Japończycy zawsze dostają więcej.

6. I'll Always Walk Beside You - 7/10
Pierwsze wrażenie było piorunujące, ale z czasem i tutaj, podobnie jak w Get So High, zaczęło mi czegoś brakować. Jednakże potencjał jest i tak duży.

5. Every Road Leads Home To You - 7/10
Fazy na ten utwór nie miałem, przypominała mi kilka innych piosenek innych zespołów, ale same takie, które lubię, a nawet bardzo. Tak czy siak, idealna na singla, bo przebojowa.

4. Seven Years Gone - 8/10
Momentami dziwna, jakby niedopracowana mi się wydawała, ale z czasem zaczęła mi sie podobać coraz bardziej.

3. Nowadays - 9/10
I uśmiech na twarzy sam się pokazuje bez powodu! Z tak brzmiącymi kawałkami oczekuje płyt od Bon Jovi.

2. Burn The Candle Down - 9/10
Też dziwnie do niej podszedłem, bo typowa ona nie jest. Ale ostatecznie nie potrafię usiedzieć na krześle gdy jej słucham.

1. Learning How To Fly With A Broken Wings - 9/10
Tutaj bez zmian, za pierwszym razem mi się spodobała najbardziej i z każdym następnym odtworzeniem jest coraz lepsza.

[Malkolit]

Bardzo dobra płyta, pop na świetnym poziomie. Chwytający singiel, intrygujący World... właściwie nie spodziewałem się niczego po tej płycie, a tu mi wyszło, że gdyby grali takie numery w radiu, to nadal bym go słuchał. Dobre brzmienia, dobre gitarowe riffy, aż chce się słuchać (w przeciwieństwie do ostatnich trzech płyt zespołu). Zaskoczenie in plus!

[KondZik]

Bardzo dobra płyta, pop na świetnym poziomie. Chwytający singiel, intrygujący World... właściwie nie spodziewałem się niczego po tej płycie, a tu mi wyszło, że gdyby grali takie numery w radiu, to nadal bym go słuchał. Dobre brzmienia, dobre gitarowe riffy, aż chce się słuchać (w przeciwieństwie do ostatnich trzech płyt zespołu). Zaskoczenie in plus!

To czym jest w takim razie rock w Twoim odczuciu
Jeśli już szufladkujemy muzyke jak bielizne.

[KM]

W końcu i ja się doczekałam płytki - Mikołaj przyniósł i już ją sobie katuję:). Na razie nucę cały dzień Every Road Leads Home To You, ale cała płytka - b. dobre wrażenie:). Jak przesłucham kilka(set) razy, to pewnie ustalą się jakieś the besty - jak na razie to prezent, który zdecydowanie cieszy:)

[KondZik]

Myśle, że bardzo trafna recenzja. Chwilami mam inne odczucia ale ogólnie większość fajnie podsumowana na szybko.
Zakończenie mówi całą prawde jak to wygląda u Richiego.

http://www.magazyngitarzysta.pl/muzyka/ ... wdown.html

[Dand]

Rzeczywiście trafna, fajnie sie takie coś czyta.

[KondZik]

Jeszcze dodałbym o czym jest ta płyta, bo w warstwie tekstowej zawsze takie recenzje są krzywdzące dla płyt "o czymś". Ale poza tym nice

[usunięty użytkownik 4858]

parę ciekawych wątków w mini recenzji na allmusic:
4/5
"With the title of Aftermath of the Lowdown, his first solo album in 14 years, Richie Sambora could very well be referring to a bunch of personal problems that plagued him in the back half of the 2000s. Certainly, there is an element of confession running throughout Aftermath of the Lowdown but what's more striking about this, Sambora's third solo album, is that it is not only emotionally charged but also musically adventurous, the guitarist straying far from Bon Jovi's teased Springsteen tributes. Sambora dabbles in some modern sounds, explicitly evoking Coldplay on "Every Road Leads Home to You," but more often he suggests Bowie by way of Aerosmith, retaining his bloozy leads but indulging in trashy glam stomps as frequently as he shows a fondness for lively pop that's artful and almost a little soulful. After beginning with a deluge of heavy guitars that fall within the realm of expectations, Aftermath of the Lowdown then takes several left turns, so much so that it's never entirely clear what kind of song will follow next. This sense of adventure explains the album's release on Dangerbird Records and it also makes the album something else entirely: a record that firmly establishes Sambora's artistic identity outside of Bon Jovi. "

[ZB]

Tomker, bardzo trafne (a przynajmniej mocno zbiezne z moimi osobistymi odczuciami) podsumowanie albumu. A przy okazji sluchajac wczoraj po raz kolejny 'Aftermath Of The Lowdown' uzmyslowilem sobie, ze jeszcze nie ocenilem poszczegolnych kawalkow poza okrzyknieciem plyty mianem przefantastycznej. Takze... z prawdziwa przyjemnoscia:

Burn The Candle Down - 10/10 - I juz wszystko wiadomo! Mistrzostwo mocno inspirowane Jimim Hendrixem. Brzmienie, produkcja. Sambora w wersji vintage i bez litosci - MUZYKA! Gitary... GITARY! Teoretycznie lekko chaotycznie, ale to jest jeden z elementow 'efektu Hendrixa' MIAZGA

Every Road Leads Home To You - 10/10 - Wspanialy klimat i tak naprawde ogromna szkoda, ze kawalek nie odniosl sukcesu na miare 'Because We Can' co najmniej, bo, no, nie oszukujmy sie, samo porownanie krzywdzi utwor Sambory.. A'la Coldplay, ale nie tylko mozna sie przyzwyczaic, ale wrecz chyba nie da sie tego uniknac!

Taking A Chance On The Wind - 10/10 - O czym my mowimy... Klasa... Swietna produkcja. A Kawalek moglby na lajcie znalezc sie na 'Undiscovered Soul', co dla mnie jest praktycznie przyznanie zlotego medalu.

Nowadays - 6/10 - Gitarka przywodaca na mysl kalifornijski mlodziezowy punk. ale cos sprawia, ze jednak slucha sie z nieklamana przyjemnoscia.

Weathering The Storm - 8/10 - Kawalek zdecydowanie z klimatem.. Cos pieknego. Az tak mnie nie zachwycal po kilku przesluchaniach albumu, ale teraz jest dla mnie integralna jego czescia. Super!

Sugar Daddy - 9/10 - Nie rozumiem, dlaczego tak malo osob lubi ten numer. Kapitalny! Jest czad, jest zabawnie, jest zadziornie, jest rokendrollowo i, podobnie jak we wszystkich kawalkach gitary sa najwyzszej proby!

I'll Always Walk Beside You - 7/10 - Ten wokal Richie'ego... Matko kochana... Magicznie. Po prostu. Solowka, powiedzmy, nie jest zbyt wymagajaca, ale wcale to nie szkodzi jakosci utworu. Tak jak jest, jest idealnie. Swoja droga, dla mnie to takie '(You Want To) Make A Memory' w wersji Richie'ego.

Seven Years Gone - 10/10 - Dla nas to juz jest klasyk. Slowa. Na poczatku niezbyt do mnie przemawialy, wydawaly mi sie dosc 'tanie'. Ale takie nie sa. Sa bezcenne. A reszta? Tu nie mialem watpliwosci. Jeden z tych numerow, ktory powoduje ciary, wywoluje emocje... Pozwala sie na chwile skupic i zatrzymac.

Learning How To Fly With A Broken Wings - 10/10 - Alez przyjemnie ciezkie gitary.. Nie jest to dla mnie najwazniejsza cecha, zupelnie, ale przyjemnie raz na jakis czas, nie powiecie, ze nie. Ale ciezkie gitary bez dobrego utworu sa jak polozenie czolgu na podwoziu z trabanta. Daleko nie zajedzie. Tu sa solidne podstawy. Jest niesamowicie prawdziwie, z frustracja i furia. Fantastyczne!

You Can Only Get So High - 10/10 - Szczerze wruszajace... Przepiekne. Po prostu niewiarygodne.

World - 7/10 - Z poczatku wydawalo mi sie, ze mocno odstaje od reszty, ale jest bardzo sympatyczne i przyjemne. No i wiadomo, styl na The Beatles. Wyszlo zgrabnie i cieplo. Brawo! - 7/10

Backseat Driver - 10/10 - Numer jest po prostu zajebisty! Taki luzny klimat, slowa, ktore chyba najlepiej opisuja frustracje zachowaniem kobiety i probe dialogu z nia. Genialna formula. Kobiety czesto nie przyjmuja do wiadomosci, co mowi facet podczas klotni. Najlepiej podeslac im takiego gotowca, przynajmniej nie moga przerwac. A nuz spojrza na wszystko z usmiechem. Bardzo przyjemne smaczki na gitarze, a to przyspieszenie tempa na koncu super. Oczywiscie melodia i po czesci generalnie formula co najmniej refrenu jest zerznieta z innego numeru - 'I Don't Wanna' Gavina Degraw (porownanie - http://www.youtube.com/watch?v=daBvPWxEWl8 ) i nie ma co tego tuszowac. Szkoda. Pewnie dlatego tylko bonus.

Firgiveness Street - 7/10 - Jest cieply klimat. Ulubiona czesc to mostek jak dla mnie. Jest oszczednie w srodki, ale to, co jest wystarcza. Wiec po co wiecej? Mysle, ze nie wygladaloby dziwnie umieszczone na 'Destination Anywhere'.

Album stoi gitarami. Fantastycznymi gitarami. Sa ulubione przebiezki po gryfie, sa ciezkie brzmienia, sa dlugie, porzadne solowki, ale nie brakuje w zadnym razie kilku eksperymentalnych brzmien, bardzo ciekawych zagrywek, dodawania smaczkow z inych stylow muzycznych. To zdecydowanie jest album czlowieka, ktory wie, jakich barw uzyc do namalowania swych dziel, odwolujac sie do jednego z wywiadow. Gitarowo bardzo na poziomie i jak wspomnialem, nie chodzi o to ile jest dzikich solowek i naparzania. Tylko jest mocno wysmakowanie. Richie potwierdza dla mnie swoj status fantastycznego gitarzysty. A to 'tylko' gitary..

Niesamowite slowa utworow. Az bije od nich szczeroscia. Sa przejmujace, wzruszajace, czasem zabawne, zwykle doslowne, czasem mniej ale TO JEST TO!

Produkcja. Brzmi to nowoczesnie, ale w jak najbardziej pozytywnym tego slowa znaczeniu. I nie odczuwam tutaj 'syndromu Shanksa'. Jest tak, jak ja widze swieze rockowe granie. Ale ja jestem wielkim fanem na przyklad 'Bounce', wiec moze nie kazdemu podchodzi. Album jest spojny. Te utwory zdecydowanie tworza jeden album, a przeciez sa tak daleko od zlewania sie. Nie brzmia jak jedno i to samo. Sa tak rozne, a tak spojne

Zdecydowanie jest to album tego samego Sambory, ktory nagral 'Stranger In This Town' i 'Undiscovered Soul', a obydwa uwazam za arcydziela. I tutaj nie zabraklo magii a pojawilo sie wiecej rockerow z jajem. Genialna robota. Daje 9/10 teraz, ale cos mi mowi, ze moze dolaczyc do prestizowego (ach ach ) klubu 10/10 ZB'ego. KLASA!

Mialem watpliwosci na poczatku. Troszke sie balem, czy album sprosta moim oczekiwaniom. A tymczaem po prostu urwalo dupe. NOW THAT'S MY MAN!

[rafal_ka]

http://www.empik.com/rmf-rock-various-a ... 2,muzyka-p

Richie na skladance RMF ROCK - polecam

[martyna0330]

Richie się rozkręca,świetnie! Plyta baaaaaardzo mi się podoba. Momentami nawet nie poznawalam jego glosu,ale to zaskoczenie bylo bardzo mile. Paamiętam moją reakcję,kiedy uslyszalam,że Richie bedzie na skladance RMF ROCK ;D Oby tak dalej!

[Mona Tozzi]

Najnowsza, bardzo rozbudowana i dogłębna recenzja:
http://www.antimusic.com/reviews/12/Ric ... own_.shtml

[usunięty użytkownik 4858]

Najnowsza, bardzo rozbudowana i dogłębna recenzja:
http://www.antimusic.com/reviews/12/Ric ... own_.shtml

autorstwa Anthony'ego Kuzminski'ego - nie ma tego gdzieś po polsku?

[EVENo]

Odświeżam swoje oceny:

1. Burn That Candle Down - 9/10 (0)
2. Every Road Leads Home To You - 8/10 (+1)
3. Taking a Chance on The Wind - 6/10 (+1)
4. Nowadays - 8/10 (-1)
5. Weathering The Storm - 7/10 (+2)
6. Sugar Daddy - 7/10 (+2)
7. I'll Always Walk Beside You - 7/10 (0)
8. Seven Years Gone - 9/10 (+1)
9. Learnin' How to Fly with a Broken Wing - 9/10 (0)
10. You Can Only Get So High - 6/10 (0)
11. World - 3/10 (-1)
B. Backseat Driver - 7/10 (0)
B. Forgiveness Street - 6/10 (0)