2016: Najbardziej oczekiwane albumy

[EVENo]

Obawiam się, że nowy album T.Love jest rozczarowaniem. Obawiam się, że większym, niż mogłem się spodziewać.

Wczoraj natomiast moją łepetynę pozamiatał Taco Hemingway. Wiem, że do nikogo tutaj ten artysta nie przemówi, ale dla mnie "Marmur" to Pan Tadeusz XXI wieku. Odpaliłem tę płytę z myślą o dawce tłustego rapu, a dostałem pieprzony dreszczowiec. Historię napisaną i opowiedzianą w sposób wyśmienity. Album roku? Trudno będzie go tak nazwać, bo jest poza wszelką konkurencją. Jest bardziej jak książka, a do książek się nie wraca (lub wraca rzadko). Posłucham jeszcze raz z tekstem przed oczami. Taco Hemingway jest geniuszem w tym, co robi.

[prezes1]

Obawiam się, że nowy album T.Love jest rozczarowaniem. Obawiam się, że większym, niż mogłem się spodziewać.

Też się obawiałem ale teraz uważam że jest super!
Owszem w jednej piosence mamy też bum, bum a inna to dziwna disco z recytacją ale przecież można skipować.
Mam wersję deluxe i jestem bardzo zadowolony.

A Lady Pank wypuszczą reedycję najnowszego albumu z dodatkowym utworem 'Sterowany'.
Świetny text a jakie video:

https://www.youtube.com/watch?v=ACXe3ewY_r8

[EVENo]

Też się obawiałem ale teraz uważam że jest super!

Hah, nie martw się, mnie już za drugim razem ta płyta znacznie bardziej zasmakowała Pierwsze wrażenie było fatalne, ale później było już OK.

Disco recytacja losowo puściła mi się ostatnio na domówce i kumpel spytał czy to nowy T.Love, po czym załamał się psychicznie I to dosyć porządnie "Tu chyba dwa odsłuchania nie wystarczą" powiedział, nawiązując do moich wrażeń po pierwszym i drugim odsłuchu, o których mu mówiłem. Generalnie jest sporo słabości w tym albumie, ale po bardzo rozczarowującym premierowym odtworzeniu, wszystko skończyło się happy endem i nie jest tragicznie.

Ja tymczasem kontynuuję analizę tegorocznych wydawnictw i w większości przypadków albumy dają mi lepsze wrażenia, niż te, które pamiętałem. W szczególności chciałbym zwrócić uwagę na nową, ostatnią płytę grupy Kent. Da Som Nu For Alltid początkowo straszył mnie tym jak bardzo szwedzki band uciekł od swojego pierwotnego stylu i jak bardzo im to nie wychodzi, ale gdy zapomniałem o przeszłości i dałem albumowi szansę nie zwracając uwagi na to, kto go wykonał... to jest lepszy pop, niż Bon Jovi. Pop prosty jak cholera, niektóre piosenki brzmią jak eremefowe hity polskich artystek na jeden sezon (jakaś Monika Lewczuk czy coś), ale kuźde - nie słucha się tego źle. Wszystko ze sobą współgra i jest całkiem niezłe.

Oprócz tego mam za sobą też nowego Organka. Nie jest jakoś super rewelacyjnie, ale to kolejna dobra płyta. Podobnie jak na debiutanckim krążku, w Czarnej Madonnie wyłapać możemy dźwięki i style nawiązujące do innych artystów. "Wiosna" na przykład jest jak żywcem wyrwana ze starego hepisedu. Dzisiaj też przypomniałem sobie o tym, że już rok temu miałem posłuchać Lovely Fear - płytę Daniela Blooma, kompozytora muzyki elektronicznej. Jak dla mnie - super brzmienie. Jest w tym jakby trochę Jean Michel Jarre'a, tylko z wokalem. Bardzo klimatyczne, bardzo filmowe. Chyba sobie kupię.

[EVENo]

Wow! Właśnie się zorientowałem, że Jean Michel Jarre wydał Oxygene 14-20!