Dobra, ceny do najniższych nie należą, i tuż po ogłoszeniu cen biletów byłam trochę przerażona, bo do tej pory najwięcej, ile dałam za bilet to były plus-minus cztery stówy, w hali na 1700 osób, i w takich warunkach, że z zespołem można było sobie piątki poprzybijać. Ale tu nie chodzi o to
Jak w dzień ogłoszenia informacji o koncercie przeleciało mi 'przed oczyma duszy mojej' wszystko - nie tylko to, że w sumie czekam na ten koncert pół życia (12 lat, a wszystkiego mam 24), ale też to, jak te ileś lat temu wstecz wszyscy, całą ekipą, planowaliśmy jak to będzie fajnie być na koncercie - to jak dzwoniłam przekazać Rodzicielce tę wieść radosną i najniespodziewaniej dla samej siebie ryknęłam do słuchawki, wiedziałam, że muszę tam być, choćby nie wiadomo jakich akrobacji to wymagało.
Nie wiem, ile takie koncerty znaczą dla twórcy tematu - myślę, że nie aż tak dużo. Dla mnie to nie tylko możliwość zobaczenia z relatywnie bliskiej odległości kapel, których muzyka dużo dla mnie znaczy, ale
przede wszystkim ludzie. Chyba po drugim czy trzecim koncercie na którym byłam (i nie mówię tu o Bon Jovi, tylko ogólnie), skończyło się samotne jeżdżenie, a do radości przedkoncertowej dochodziła też radość z tego, że pod barierką zobaczy się pewne twarze. A w wypadku BJ w Gdańsku to jest szczególnie silne - bo tak na dobrą sprawę taki Śląsk mógłby ruszyć do Pragi czy Wiednia, wyszłoby na jedno pewnie, jeśli chodzi o cenę, ale wszyscy jadą do Gdańska - i myślę, że nie tylko dlatego, że 'wreszcie w Polsce', ale też dlatego, że 'wreszcie będzie okazja, żeby spotkać się z tym, z tym i z tamtym, i ze wszystkimi razem' - i w tym momencie ta kasa schodzi jednak na dalszy plan, przynajmniej u mnie.
) miałam ochotę wpakować sobie kulkę w łeb, przez wakacje byłam nie do życia 
)nie wolno zapomnieć, że nic tak nie odda atmosfery koncertu jak zabawa na koncercie 
?
!!!